معنی انده خوار در لغت نامه دهخدا

اندوه خوار. غم خوار. غم خور. غمگین:، خجسته بادت نوروز و نیک بادت روز، تو شادخوار و بداندیش خوار و انده خوار.، فرخی.، روا بود که یکی مرد آفرید ایزد، و هم زتنش یکی جفت کرده انده خوار.، (از جامع الحکمتین ص 233)، تدهین شده. (ناظم الاطباء) (فرهنگ فارسی معین). روغن داده. مدهون. (از صحاح الفرس)، مطلا و مفضض شده. (ناظم الاطباء). زراندود. مموه. (یادداشت مؤلف) :، قلب اندودۀ حافظ بر او خرج نشد، کاین معامل بهمه عیب نهان بینا بود.، حافظ

معنی انده خوار - جستجوی لغت در جدول جو

انده خوار

لغت نامه دهخدا

انده خوار

فرهنگ لغت هوشیار

مرده خوار

مرده خور، مردارخوار

فرهنگ فارسی عمید

گنده خوار

آنکه چیزهای گندیده و فاسد بخورد

فرهنگ فارسی عمید

دانه خوار

هر جانوری که دانه بخورد، دانه خورنده

فرهنگ فارسی عمید

اندوه خوار

کسی که غصه بخورد و غم واندوه به خود راه بدهد، اندوه خورنده، یار و دوست که در غم و غصۀ شخص شریک باشد، غم خوار

فرهنگ فارسی عمید

انده گسار

اندوه گسار، یار و دوست که غم شخص را بخورد، آنکه برای دیگری دلسوزی و غم گساری کند، غم خوار، غم گسار، چیزی یا آنکه غم و اندوه را تسکین بدهد

فرهنگ فارسی عمید

گنده خواری

(گَ دَ / دِ خوا/ خا)

عمل گنده خوار. رجوع به گنده خوار و گنده خور شود

لغت نامه دهخدا

مرده خوار

(خَ جَ اَ اُو ژَ)

مردارخوار. مردارخور. که از لاشه و مردار شکم سیر کند. که از گوشت مردار غیر مذبوح تغذیه کند. لاشه خوار:
چون خورم اندوه چون همی بخورد
گردش این چرخ مرده خوار مرا.
ناصرخسرو.
هشدار چو مرده خوار کرکس
مرغان همه را حقیر مشمر.
ناصرخسرو.
از تن حلال خواری و از روح مرده خوار
تن مدح را و جانت سزای هجا شده ست.
ناصرخسرو

لغت نامه دهخدا

انده خواری

(اَ دُهْ خوا / خا)

اندوه خواری. (از فرهنگ فارسی معین). و رجوع به اندوه خواری شود

لغت نامه دهخدا

اجره خوار

(پُ خوا / خا)

اجری خوار. راتبه خوار:
نه اجره خوار فروغم نه مرد منّت خضر
توجّهی که درین راه بی چراغ روم.
سنجر کاشی

لغت نامه دهخدا

انده گوار

(سَ دَ / دِ)

اندوه بر. که اندوه گوارا کند:
از سر دلسوزگی فاخته آمد بمن
داد مرا از سخن شربت انده گوار.
عمادی شهریاری

لغت نامه دهخدا

باده خوار

(ژَ / ژُ)

شرابخوار. (آنندراج). شرابخواره. می خواره:
چون دل باده خوار گشت جهان
با نشاط و کروز و خوش منشی.
خسروی.
چو از می گران شد سر باده خوار
سته گشت رامشگر و می گسار.
اسدی (گرشاسب نامه)

لغت نامه دهخدا

اندک خوار

(پَرْ وَرَ دَ / دِ)

کم خوار. کم خور. (فرهنگ فارسی معین) ، زایل گردیدن ماده از جای خود. (از منتهی الارب) (ناظم الاطباء). زایل گردیدن ازجای خود. (آنندراج) (از اقرب الموارد). یقال: اندمقت الماده. (از منتهی الارب) ، درآمدن صیاد در کازه. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

گنده خوار

(چَ / چِ مَ زَ)

رجوع به گنده خور شود

لغت نامه دهخدا

دانه خوار

(دَ زَ دَ / دِ)

که دانه خورد. که غذا از دانه کند، چینه خوار

لغت نامه دهخدا

اندیشه خوار

(شَ دَ / دِ)

غمخوار. تیمارخوار:
آن ز ترفیه و صیانت ملک را خیرات بخش
و آن ز توجیه و دیانت شرع را اندیشه خوار.
سنایی (دیوان چ مظاهر مصفا ص 127)

لغت نامه دهخدا

اندوه خواری

(اَ هْ خوا/ خا)

غم خواری. (از یادداشت مؤلف) ، بلند آوازتر. (یادداشت مؤلف). هو اندی صوتاً، اوبلند آوازتر است. (از منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

انده گسار

(نَ دَ / دِ)

آنکه تسکین می دهد و آرام میکند غم و اندوه کسی را. (ناظم الاطباء). شکننده اندوه. (آنندراج). اندوهگسار:
مرا خود ز گیتی همی بود و بس
چه انده گسار و چه فریادرس.
فردوسی.
ببین نیک تا دوستدار تو کیست
خردمند و انده گسار تو کیست.
فردوسی.
نیارا همی بود (دختر ایرج) انده گسار
بماند ز درد پسر یادگار.
فردوسی.
بدو گفت خسرو چه گفتی بگوی
نه انده گساری نه پیکارجوی.
فردوسی.
گفتم کانده گسار من بره اندر
خدمت میر است گفت محکم کاری.
فرخی.
چون بره انده گسار با تو نباشد
انده و تیمار خویش با که گساری.
فرخی.
بروز انده گسارم آفتاب است
که چون رخسار تو با نور و تاب است
بشب انده گسارم اخترانند
که چون بینم بدندان تو مانند
خطا گفتم نه آن اندوه دارم
که باشد هرکسی انده گسارم.
(ویس و رامین).
وگر انده از برف بودت مجوی
ز مشکین صبا بهتر انده گسار.
ناصرخسرو.
کسی را که رود و می انده گسارد
بود شعر من هرگز انده گسارش ؟
ناصرخسرو.
هرگز از هیچ اندهم انده نبود
کز جهان انده گساری داشتم.
خاقانی.
کو دلی کانده گسارم بود و بس
از جهان زو بوده ام خوشنود بس.
خاقانی.
انده گسار من شد و انده بمن گذاشت
وامق چه کرد زانده عذرا من آن کنم.
خاقانی.
خند خندان بستد و بر لب نهاد
جام می آن همچو می انده گسار.
سیدحسن (از آنندراج).
و رجوع به اندوه گسار شود